de standaard online:
Hoedje af voor Leonard Cohen
zaterdag 21 augustus 2010, 12u55
Auteur: Bart Van Belle
De Canadese singer-songwriter Leonard Cohen stond vrijdagavond voor het eerste van drie uitverkochte concerten op het Gentse Sint-Pietersplein. Met de Sint-Pietersabdij als decor bracht Cohen er een bloemlezing uit zijn omvangrijke oeuvre.
Hoedje af voor Leonard Cohen
cia jansen
Sinds Cohen drie jaar geleden opnieuw begon te toeren, kiest hij geregeld voor bijzondere locaties. Zo stond hij de voorbije jaren nog op het San Marco-plein in Venetië en speelt hij volgende week een concert aan de voet van de Santa Croce in Firenze. Het Sint-Pietersplein in Gent mag dan wel niet van hetzelfde kaliber zijn, dankzij de locatie én de aangename zomeravond, hing er magie in de lucht.
Wie Cohen al aan het werk zag tijdens zijn passages in ons land in 2008 (Cactus en Vorst Nationaal) of 2009 (Sportpaleis), kreeg min of meer hetzelfde concert voorgeschoteld. Tot de (schaarse) bindteksten toe.
Niemand die het Cohen kwalijk neemt. Drie uur lang weet Cohen te boeien: zonder franjes, zonder vuurwerk en zonder spectaculaire lichtshow. Een prachtige stem en een stapel wereldsongs volstonden om het Sint-Pietersplein diep te raken.
Stipt om acht uur stapte Cohen het podium op. Net als de zanger zat ook de rest van de band keurig in het pak. Een warme applaus rolt van de tribunes. Cohen neemt de staande ovatie in zijn gekende stijl in ontvangst: hoed af en buigen naar het publiek. Cohen speelt een gewonnen match, zoveel is duidelijk.
De bard trakteert het publiek met Dance me to the end of love meteen op een klassieker. Na The Future en Ain't no cure for love, zorgde Bird on the wire voor een eerste kippenvelmoment. Zelden zagen we een publiek zo stil en geconcentreerd genieten van een concert.
Jammer dat tientallen mensen, ondanks de communicatie van de organisatie omtrent het aanvangsuur, toch te laat kwamen en mensen stoorden terwijl ze een plaatstje zochten. Onbegrijpelijk dat een aantal mensen de serene sfeer stoorden door voortdurend af en aan te lopen met bier en frieten. Alsof Cohen niet meer dan achtergrondmuziek was.
Tijdens In My Secret Life gaat een koppeltje aan het slowen. En tijdens Who by fire neemt Cohen voor het eerst de gitaar ter hand. Net op het moment dat de laatste zonnestralen op de Sint-Pietersabdbij stralen zet Cohen The Darkness in. Tijdens Born in Chains gaat Cohen een duel aan met zijn backing zangeressen.
Het publiek zit erbij en kijkt ernaar. In stilte. Geconcentreerd. De teksten van Cohen zijn dan ook stuk voor stuk pareltjes. Bij momenten heeft het iets sacraal. 8.000 mensen die zien hoe een stel topmuzikanten zich met oprechte passie door een set worstelen die ze de voorbije jaren tientallen keren hebben gespeeld.
Na Waiting for the miracle neemt Cohen voor het eerst het woord. Een uitgebreide publieksbedanking gaat naadloos over in Anthem, het laatste nummer voor de pauze. Tijdens dat nummer stelt Cohen ook zijn band voor. Ook dat is haast poëzie.
Cohen geniet duidelijk nog van elk moment op het podium. Van de topmuzikanten én stemmen die hem omringen. Wanneer iemand aan het soleren gaat, neemt de aimabele Cohen de hoed af en kijkt bewonderend toe.
Na de pauze laat Cohen de band even op stal voor Tower of Song en Suzanne. Tijdens dat nummer vallen de grote schermen even uit, maar dat euvel raakte snel opgelost. Het concert kabbelde rustig voort en kreeg pas meer vaart bij The Partisan, duidelijk één van de publieksfavorieten. Voor de eerste keer die avond stampt het publiek op de tribunes met de voeten. Eén van de hoogtepunten van de avond.
Na Boogie Street (gezongen door Sharon Robinson), gaat Cohen door de knieën voor Hallelujah, een song die ontelbare keren gecovered werd, maar zelden zo doorleefd gebracht wordt als door de grootmeester zelve. Een aantal mensen in het publiek neemt Take This Waltz letterlijk en doet voor de tribunes een walsje. En ook op een tribunes zelf wordt er heen en werd gewiegd.
So long Marianne, het eerste nummer van de bisronde, is het eerste meezingmoment van de avond. Ook het disco-achtige First We Take Manhattan wordt enthousiast onthaald door de fans. Cohen gaat zelfs al dansend het podium af.
Tijdens de tweede bisronde is het moment van de zusjes Webb aangebroken. De zusjes, door Cohen ook met een grapje geïntroduceerd als verantwoordelijk voor de acrobatie tijdens zijn show, begeleiden zichzelf op harp en gitaar tijdens If it Be Your Will.
Na Closing Time lijkt het echt over, maar Cohen komt nog een keer terug voor I Tried To Leave You. Een deel van het publiek verlaat de tribunes en neemt plaats voor het podium. Cohen stelt een allerlaatste keer zijn band voor en neemt dan voor de allerlaatste keer zijn hoedje af. Absolute wereldklasse.
half a minute ago via mobile web
